Wild

Wild

Wat ik om mij heen merk bij het klimmen der jaren is dat steeds meer mannen van boven de 50 last krijgen van het feit dat zij opeens sterk de behoefte krijgen zich fysiek te moeten gaan uiten, en dat liefst zo oerblind mogelijk. Let wel, dit is geen midlife crises maar een vreemd soort instinct dat zich zomaar ineens kan gaan openbaren. De behoefte om buiten te zijn in de open lucht, een overall en laarzen aan te trekken, van die lelijke groene, wit gevoerd van binnen, een bonnet op het hoofd en heel belangrijk, te stoppen met het dagelijkse scheertafereel wegens zogenaamd gebrek aan tijd en zin want er moet van alles gedaan worden ‘s-morgens om 7 uur, zoals koffie zetten, hout hakken, de kachel aanmaken en brood halen. Ik zal deze mannen ( les gars, les mecs ) vanaf nu “wij” noemen, omdat ik er stiekem ook toe behoor en mijzelf, in onze nóg steeds af te bouwen boerderij in Frankrijk, er zo makkelijk aan overgeef. Zo ben ik er een paar jaar geleden achter gekomen dat bij een baardgroei van een week wij ons niet alleen ineens een ander persoon voelen en er heel anders uitzien, maar óók dat die beginnende baard wit/grijs is, en je jezelf ergens in de verte op een broer van Sean Connery (ook zo’n échte man) vindt gaan lijken. Om dichter bij huis te blijven, dat iemand mij vergeleek met Maarten van Rossem, schoof ik gauw terzijde.

Psychologisch is het niet zo moeilijk uit te leggen, het voelt gewoon lekker, een beetje zoals in die oude Bavaria reclame, oer, wild en waarschijnlijk appellerend aan ons oorspronkelijk instinct , nog steeds sluimerend in onze genen. Bomen planten óf snoeien, al naar gelang het seizoen, een halve hectare gras maaien met de grasmaai machine, een geul leggen voor het regenwater, de composthoop, vol oud snoeihout, lekker in de fik steken.

Wild in Frankrijk zijn herten, everzwijnen en postduiven waar je een seizoen lang op mag jagen, om ze daarna op te eten met vrienden en familie.

Hoewel de Franse mannen er in ons dorp over het algemeen verzorgd uitzien, daargelaten dat zij er natuurlijk niet hip en trendy op de tractor bijzitten als zij aan het oogsten of zaaien zijn, zie je daar in tegenstelling de Nederlandse stedeling op het Franse platteland al gauw zich overgeven aan een soort van algemene “ laisser aller ”, moet kunnen, niemand ziet mij, niemand die mij hier kent, die al gauw kan leiden tot het zich ’s-Morgens niet meer douchen tot 3 dagen dezelfde onderbroek aan trekken of aan houden. Dit samen met de steeds voller wordende wit/grijze baard, het bij de kachel zitten en de handen die vol kloven beginnen te raken van het ge herbouw en/of in de aarde zitten, maakt dat als je bij de supermarkt je auto weer vol met van die typisch lekkere Franse producten gooit, je deze, zeg maar, verwilderde “ look “ opeens herkent bij mannen die ook een auto met geel nummerbord hebben. Daargelaten, de Nederlandse pensionado’s, die zie je ook, die een huisje gekocht hebben dat al helemaal verbouwd was en er in de supermarkt eerder in ribfluwelen broek en choker bijlopen en met zorg een flesje wijn uitzoeken voor bij de avondmaaltijd. Neen, zo niet wij, die al naar gelang de tijd die wij er al zijn, niet eerst even onze haren gaan wassen en andere schone kleren gaan aantrekken voor we naar de supermarkt gaan, nee hoor, wij stappen rechtstreeks van wat wij aan het doen zijn, stuken, schuren of onkruid aan het weghalen, in onze overall de auto in. Van werken en buitenlucht krijg je honger en dus moet er goed gegeten, en zeer belangrijk, non négligeable, gedronken worden . Dat bevalt ons dan ook zeer in Frankrijk.

De traditie !

Traditie is belangrijk, traditie moet i.t.t. tot in Nederland, in Frankrijk in eren gehouden worden. Zo moet er ’s-Morgens goed ontbeten worden, met veel koffie en vers stokbrood met jam, ’s-Middags warm gegeten worden met, ja dat mag, een glaasje wijn, en aan het einde van de middag, zo rond 5 uur, moet het aperitief, wel verdiend! , genuttigd worden, waarbij zeker als wij aan het koken beginnen, best al wel een heel flesje wijn gedronken mag worden. Het is dus wel zaak om regelmatig in de supermarkt de voorraden bij te houden.

Maar over traditie, het eten en drinken in Frankrijk een andere keer.

Als wij na een paar weken Frankrijk de terugreis naar Nederland vol tegenzin inzetten, dan voelen wij ons op een bepaalde manier herboren en proberen wij dat gevoel zo lang mogelijk in Nederland vast te houden, wat echter nooit lukt als wij weer geschoren vast zitten in de file tussen Rotterdam en Den Haag, ’s-Avonds de volle e-mail checken en de akelig leeg staande bankrekening vol Franse supermarkt afschrijvingen. Neen, daar langer blijven, daar langer gaan wonen, misschien wel emigreren om dat hongerige, altijd buiten zijn , te bestendigen. Misschien is dat wel de droom van de man van boven de 50 die weer kind wil zijn en lekker buiten wil spelen zonder zorgen en verantwoordelijkheden. Gewoon Lekker wild zijn !